អង្គរ
Angkor
アンコール
Angkor was the spiritual and political heart of the Khmer Empire for over six centuries, from 802 to 1431. Its history begins with King Jayavarman II, who returned around the year 800, probably from Java, where he lived as a vassal. In 802, he proclaimed himself Chakravartin, the universal king, with divine legitimacy, uniting political and religious power and laying the ideological foundations of one of the most extraordinary empires in Southeast Asia.
The great city of Angkor developed mainly thanks to Jayavarman II’s successors, particularly Yasovarman I, who founded the first true capital, Yasodharapura, at the end of the 9th century. This city was not only a political center but also a sacred symbol: designed to represent Mount Meru, the cosmic axis central to Hindu-Buddhist cosmology. In the following centuries, a vast urban complex developed, made up of temples, canals, reservoirs (baray), and monuments, all conceived not only for functional purposes but also as symbolic expressions of the sacred structure of the universe.
In 1431, after repeated raids, the armies of the Siamese kingdom of Ayutthaya conquered Angkor. Hydraulic problems related to the complex canal network and political upheavals weakened the city, which was eventually abandoned and slowly swallowed by the jungle. The Khmer court gradually moved south, where Phnom Penh would later arise. Many temples were forgotten, hidden by vegetation.
Some, like Angkor Wat, remained in use as places of worship and were never completely abandoned. Others, like Ta Prohm, were literally invaded by the massive Spung trees (Tetrameles nudiflora), whose enormous roots slipped between the stones, dismantling buildings and creating that encounter between ruin and nature that still marks the landscape of Angkor today.
The site was never completely lost: local communities preserved its memory and worship. But it was “rediscovered” by Western explorers in the 19th century. The first systematic restorations began in the 1920s, during the French colonial period. In 1992, Angkor was declared a UNESCO World Heritage Site, and the following year the Angkor Archaeological Park was officially established by royal decree.
With over 400 square kilometers of area and more than a thousand temples, Angkor gathers the remains of several Khmer capitals. Some call it “the eighth wonder of the world,” a city of stone that still breathes in the shadow of the jungle, a bridge between past and present, and a symbol of cultural and spiritual identity for the Cambodian people and the world.
អង្គរគឺជារបស់ស្នូលផ្លូវចិត្ត និងនយោបាយនៃអាណាចក្រខ្មែរពីរយៈពេលលើសប្រាំមួយសតវត្សពីឆ្នាំ ៨០២ ដល់ ១៤៣១។ ប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់វាចាប់ផ្តើមជាមួយព្រះមហាក្សត្រ ជ័យវរ្ម័នទី២ ដែលបានត្រឡប់មកវិញប្រហែលឆ្នាំ ៨០០ ពីកោះចាវា ដែលនៅទីនោះគាត់បានរស់នៅក្នុងនាមជាម្ចាស់ដីតូច។ ក្នុងឆ្នាំ ៨០២ គាត់បានប្រកាសខ្លួនថាជា ចក្រវរបិតា (Chakravartin) ព្រះមហាក្សត្រសកល មានសិទ្ធិអម្ចាស់លើស្ថាននយោបាយ និងសាសនា ដើម្បីបង្កើតមូលដ្ឋានគោលនយោបាយនៃអាណាចក្រដ៏អស្ចារ្យមួយនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។
ទីក្រុងធំអង្គរបានអភិវឌ្ឍន៍ជារឿយៗដោយសារតែម្ចាស់កៅអីឡើងបន្ទាប់របស់ ជ័យវរ្ម័នទី២ ជាពិសេសយាសូវរ្ម័នទី១ ដែលបានបង្កើតរាជធានីពិតប្រាកដដំបូង យាសូធរបុរៈ នៅចុងសតវត្សទី៩។ រាជធានីនេះមិនមែនជាតំបន់នយោបាយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាសញ្ញាសាសនាព្រះ ដែលត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីបង្ហាញពីភ្នំមេរូ អ័ក្សកោះនៃจักรวาลនៅក្នុងគំនិតទស្សនៈព្រះពុទ្ធ-ហិណ្ឌូ។ ក្នុងរយៈពេលបន្ទាប់មក បានមានការអភិវឌ្ឍន៍ប៉ុណ្ណោះ បណ្ដុំទីក្រុងធំធេងមួយ ដែលមានប្រាសាទ ឆ្លងទន្លេ ទំនប់ទឹក (បារ៉ៃ) និងប្រាសាទផ្សេងៗ ដែលគេរៀបចំមិនត្រឹមតែសម្រាប់ការប្រើប្រាស់ជាក់លាក់ទេ ក៏សម្រាប់បង្ហាញនូវរចនាសម្ព័ន្ធវិញ្ញាណនៃจักรวាលដែរ។
នៅឆ្នាំ ១៤៣១ បន្ទាប់ពីការវាយប្រហារច្រើនដង កងយោធានៃព្រះរាជាណាចក្រសៀមរាប អាយុទ័យ បានយកឈ្នះអង្គរ។ បញ្ហាប្រព័ន្ធទឹក និងការប្រែប្រួលនយោបាយ បានធ្វើឱ្យទីក្រុងខ្សោយហើយត្រូវបានទុកចោលហើយឆ្កួតចូលទៅក្នុងព្រៃ។ ព្រះរាជសភាខ្មែរបានបន្តផ្លាស់ទីទៅទិសខាងត្បូង ដែលនៅទីនោះក្រោយមកបានកើតជាទីក្រុងភ្នំពេញ។ ប្រាសាទជាច្រើនត្រូវបានភ្លេចបាត់ និងលាក់ខ្លួននៅក្រោមរុក្ខជាតិ។
ប្រាសាទខ្លះដូចជា អង្គរវត្ត ត្រូវបានរក្សាទុកជាទីបន្ទប់បូជា ហើយមិនដែលត្រូវបានទុកចោលទាំងស្រុង។ ប្រាសាទផ្សេងទៀតដូចជា តាព្រហ្ម ត្រូវបានឈើធំៗដែលហៅថា ស្បុង (Tetrameles nudiflora) លាយបញ្ចូលរួម ដោយឫសរបស់វាច្រេីនប្លែកទៅក្នុងច្រកថ្ម ដើម្បីបំបែកអាគារនិងបង្កើតភាពរួមគ្នារវាងភាពខូចខាត និងធម្មជាតិ ដែលនៅតែមានស្នាមនៅលើទេសភាពអង្គរពីម្សិលមិញដល់ថ្ងៃនេះ។
កន្លែងនេះមិនដែលបាត់បង់ទាំងស្រុងទេ ព្រោះសហគមន៍ក្នុងតំបន់បានរក្សាចងចាំ និងសារព្រះជំនឿ។ ប៉ុន្តែវាត្រូវបាន “រកឃើញឡើងវិញ” ដោយអ្នកស្រាវជ្រាវខាងលិចនៅសតវត្សទី១៩។ ការជួសជុលដំបូងបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ២០២០ ក្រោមអាណានិគមបារាំង។ នៅឆ្នាំ ១៩៩២ អង្គរត្រូវបានប្រកាសជាមរតកពិភពលោកដោយអង្គការយូណេស្កូ ហើយឆ្នាំបន្ទាប់ត្រូវបានបង្កើតឧទ្យានបុរាណអង្គរដោយព្រះរាជា។
ដោយមានផ្ទៃដីជាង ៤០០ គីឡូម៉ែត្រការ៉េ និងប្រាសាទជាងមួយពាន់អង្គ អង្គរប្រមូលផ្តុំស្នាមនៅរាជធានីខ្មែរច្រើនកន្លែង។ មានអ្នកហៅវាថា “អស្ចារ្យទុក្ខទីប៉ាំង” ទីក្រុងថ្មមួយដែលនៅតែដង្ហើមនៅក្នុងព្រលឹងនៃព្រៃឈើ ជាស្ពានភ្ជាប់រវាងអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្ន និងជាសញ្ញានៃអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ និងផ្លូវចិត្តសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា និងលោកជាតិ។
Angkor fu il cuore spirituale e politico dell’Impero Khmer per oltre sei secoli, dall’802 al 1431. La sua storia comincia con il re Jayavarman II, tornato intorno all’anno 800 probabilmente da Giava, dove visse come vassallo. Nel 802 si proclamò Chakravartin, ovvero re universale, con legittimità divina, unendo potere politico e religioso e gettando le basi ideologiche di uno dei più straordinari imperi del Sud-est asiatico.
La grande città di Angkor si sviluppò soprattutto grazie ai successori di Jayavarman II, in particolare Yasovarman I, che alla fine del IX secolo fondò la prima vera capitale, Yasodharapura. Questa città non era soltanto il centro politico, ma anche un simbolo sacro: progettata per rappresentare il Monte Meru, l’asse cosmico centrale nell’immaginario hindu-buddista. Nei secoli seguenti, si sviluppò un vasto complesso urbano composto da templi, canali, bacini idrici (baray) e monumenti, tutti pensati non solo per scopi funzionali, ma anche come espressione simbolica della struttura sacra dell’universo.
Nel 1431, dopo ripetute incursioni, le armate del regno siamese di Ayutthaya conquistarono Angkor. Problemi idraulici legati alla complessa rete di canali e mutamenti politici indebolirono la città, che fu infine abbandonata e lentamente inghiottita dalla giungla. La corte khmer si spostò progressivamente verso sud, dove più tardi sorgerà Phnom Penh. Così molti templi vennero dimenticati, nascosti dalla vegetazione.
Alcuni, come Angkor Wat, rimasero in uso come luoghi di culto e non furono mai completamente abbandonati. Altri, come Ta Prohm, furono letteralmente invasi dagli imponenti alberi di Spung (Tetrameles nudiflora), le cui radici smisurate si insinuarono tra le pietre, smontando gli edifici e creando quell’incontro tra rovina e natura che ancora oggi segna il paesaggio di Angkor.
Il sito non fu mai del tutto perduto: le comunità locali ne conservarono la memoria e il culto. Ma fu “riscoperto” dagli esploratori occidentali nel XIX secolo. I primi restauri sistematici iniziarono negli anni Venti, durante il periodo coloniale francese. Nel 1992 Angkor fu dichiarato Patrimonio dell’Umanità dall’UNESCO, e l’anno seguente fu istituito ufficialmente il Parco Archeologico di Angkor con decreto reale.
Con più di 400 km² di superficie e oltre mille templi, Angkor raccoglie i resti di diverse capitali khmer. C’è chi la chiama “l’ottava meraviglia del mondo”, una città di pietra che ancora respira nell’ombra della giungla, un ponte tra passato e presente e simbolo di identità culturale e spirituale per i cambogiani e il mondo.
アンコールは、802年から1431年までの6世紀以上にわたり、クメール帝国の精神的および政治的中心地でした。その歴史は、800年頃にジャワから帰還したとされる王ジャヤヴァルマン2世に始まります。彼は従属領主として暮らしていましたが、802年にチャクラヴァルティン（普遍的な王）を自称し、政治権力と宗教的正統性を結びつけ、東南アジアで最も壮大な帝国の一つの理念的基盤を築きました。
アンコールの大都市は、ジャヤヴァルマン2世の後継者たち、特に9世紀末に初の真の首都ヤソダラプラを建設したヤソヴァルマン1世によって大きく発展しました。この都市は政治の中心地であるだけでなく、ヒンドゥー・仏教の宇宙観である須弥山（しゅみせん）を象徴する聖なるシンボルでもありました。
その後の数世紀にわたり、寺院、運河、貯水池（バライ）、そして記念碑などからなる広大な都市複合体が発展しました。これらは単なる機能的施設ではなく、宇宙の神聖な構造を象徴的に表現したものでした。
1431年、繰り返された侵攻の末、アユタヤ王国の軍隊がアンコールを征服しました。複雑な運河網に関連する水利問題や政治的変動により都市は弱体化し、最終的に放棄されてジャングルに飲み込まれていきました。クメール王朝は徐々に南へと移動し、後にプノンペンが築かれることになります。多くの寺院は忘れ去られ、植物に覆われました。
アンコール・ワットのように、一部の寺院は礼拝の場として使われ続け、完全に放棄されることはありませんでした。一方、タ・プロームのような寺院は、スプン（Tetrameles nudiflora）という巨大な樹木に覆われ、その巨大な根が石の間を縫うように入り込み、建造物を解体し、今日もアンコールの風景に特徴的な自然と廃墟の共存を生み出しています。
この遺跡は完全に失われることはなく、地域のコミュニティがその記憶と信仰を守り続けました。しかし19世紀に西洋の探検家によって「再発見」されました。1920年代にフランス植民地時代のもとで体系的な修復が始まりました。1992年にはユネスコの世界遺産に登録され、翌年には王令によって公式にアンコール考古学公園が設立されました。
400平方キロメートル以上の広さと千を超える寺院を持つアンコールは、複数のクメールの首都の遺構を集めています。世界の「第八の不思議」とも呼ばれるこの石の街は、ジャングルの影の中で今も息づき、過去と現在をつなぐ橋であり、カンボジアの人々と世界の文化的・精神的アイデンティティの象徴です。
Cambodia
Angkor Wat
Apsara
